විප්ලවය I කොටස

දසතින් නැගි ගිනි ජාලා අදුරු අහස්කුස එකලූකරන්නට විය. කවුලූවෙන් එපිට දිස්වන්නේ පෙර පැවති නගරයමදැයි සැක හිතෙන තරමටම දර්ශන තලය ව්‍යාකූල වී පැවතිනි. දර්ශන තලය මත චලනය වන වස්තූන් සමූහය මුරකාවලෙහි නියුතු සහෝදරයන්ම පමණක් වග හේ හොඳින් හැඳින්්නේය.

“මොහොතකට සියල්ල සන්සුන්”

සිතට ගලා ආ සිතුවිල්ල පරයා තවත් සිතුවිල්ලක් සිත ආක්‍රමණය කලේය.

“ඒත් තව කොපමණ වෙලාවකටද”

එය සැබෑවකි. විප්ලවය උච්චතම අවස්ථාවට පැමිණ ඇත. තව පැය විසිහතරක කාලයක් තුල සියල්ල තීන්දුවන බවට විශ්වාසයක් ඔහු තුල විය.

“ඔව් හෙටින් පස්සෙ සියල්ල සන්සුන් වේවි, සදහටම”

කව්ළුවෙන් නෙත් හල ඔහුගේ දෙනෙත දුබල ඉටිපන්දම් එලියක් වටකරගත් මේසයක් වටා හිඳ තම වදනක් අපේක්ෂාවෙන් සිටින සගයන් දෙසට යොමු විය. සැබැවින්ම ඔවුන් ඔවුහුගෙන් එක වදනක් ලැබෙනතුරු බොහෝ වේලාවක් නිසොල්මනේ බලාසිටියවුන්ය. ඔහුගේ සිතට පිවිසි මීලග සිතුවිල්ල තම සගයන් පිලිබඳව වූ පහන් සිතුවිල්ලක්ම විය. විප්ලවයේ වර්ථමාන ජයග්‍රහණයට, හෙට දින එලඹෙන නව ජයග්‍රහණයට වගකිව යුත්තේ ඔවුන්ගේ මේ ඉවසීමම නොවේද? මේ නොසිදෙන ධෛර්යයම නොවන්නේද?

අවසානයේදී ඒ තීරනාත්මක අවස්ථාව උදාවිනි. උපතින්ම ලද භාග්‍යයක් වන් ගැඹුරු එහෙත් තිරසාර කටහඩ අවදි කරමින් සාකච්ඡාව ආරම්භවිය.

“සහෝදරවරුනි, අපි බලාපොරොත්තු වූ පරිදිම එය අවසානයකට පැමිණ තිබෙනවා. අධිරාජ්‍ය ගැති කුලී හේවායන් සාමාන්‍ය වැසියන්ගේ වෙස්ගනිමින් පලායන බවට ඉදිරි පෙරමුනේ සහෝදරයින් වාර්ථාකර තිබෙනවා. අගනගරයේ බොහෝ ප්‍රමාණයක් දැනටමත් කම්කරුවන් පාලනයේ, රජමැදුර ඇති පෙදෙස අල්ලා ගැනීමේ සැලසුම මේ වනවිටත් සකස්කර අවසන්. දැන් අවශ්‍ය වන්නේ අපගේ අනුමැතිය සහ අප කීප දෙනාගේ සහභාගීත්වය පමණයි. සහෝදරවරුනි, දැනට සකස්කල සැලසුමේ අඩුපාඩු ඇත්නම් පෙන්වා දී අනුමැතිය ලබාදෙන්න. මේ නියෝගය රැුගෙන ඉදිරි පෙරමුනට යාමට මම සූදානම්.”

ප්‍රහාර සැලස්ම සභාගත විය. තර්ක විතර්ක, හේතු දැක්වීම් දසතින්ම ඇසිනි. සංශෝධන සහිතව සැලැස්ම අනුමත විය. නැවතත් ගැඹුරු නිහැඩියාවකි. අන් සියල්ල මෙන්ම නිහඩතාවයද අවසානයට පත්විනි.

“එසේනම් සහෝදරවරුනි, බලාපොරොත්තු තබාගන්න එලඹෙන හෙට දවස පිලිබඳව, හෙට පිබිදෙන නව හිරු ලොවට කියාවි නිවහල් ලොවක අරුමය, නිදහස් ලොවක අසිරිය. මෙතෙක් කලක් සියලූ සමාජ ස්ථරයන්ගේ පීඩිත බලවේගය වූ කම්කරුවා හෙට පටන් සියලූ ස්ථරයන්හි තීරක බලවේගය බවට පත්වේවි. ඒ හෙට දිනය සාර්ථක කරගන්නට ඔබෙත් මගේත් කැපකිරීම පෙරටත් වඩා අවශ්‍ය වේවි. එසේනම් මට අවසරයි. කම්කරු බලවේගයට ජය වේවා! විප්ලවය සදා දිනේවා! මාතෘභූමියට ජය වේවා!”

ජය හඬ, ආශිර්වාද, සුඛජනක හඬ ගැසීම් මධ්‍යයේ සටන් පෙරමුණ බලා යන ගමන ඔහු ඇරඹීය. නමුත් තම අවසන් වචන කීපය පිලිබඳව අනියත බියකින් තම සිත පෙලෙන වගද ඔහුට දැනිනි. සැබැවින්ම හෙටින් උදාවන නව දිනය තුල කම්කරුවාගේ කාර්‍යභාරය කෙසේ වේවිද? හෙටින් පසු තව දුරටත් ඔහු සමාජයේ තවත් එක් පුද්ගලයෙක් නොවෙයි. හෙට පටන් සමාජයේ පාලකයා කම්කරුවායී, නායකයා කම්කරුවායී, තීරකයාද කම්කරුවායී. මෙවන් සංකීර්ණ භූමිකාවකට පනපෙවන්නට තරම් කම්කරුවා ශක්තිමත්ද යන්න විශේෂ අවධානයක් යොමුකල යුත්තක් බව ඔහුටම වැටහී තිබිනි. එමෙන්ම විප්ලමය ආරම්භ වූයේ විප්ලවයක් අවැසීම මෙහොතේදැයි යන්න ඔහුගේ මනස තුල හොල්මන් කරන්නට විනි. ඔහුගේ හැඟීමට දැනීමට අනුව නම් නිසැකවම විප්ලවය ඇරඹුනේ විප්ලවයට සුදුසු වටපිටාවක් නොවූ මෙහොතකය. මර්ධනය උත්සන්නවූ අවස්ථාවේදී ඒ මර්ධනයෙන් ගැලවෙනු වස් ඒකරාශී වූ කම්කරු සමූහය මත ඉතිරි වූ එකම විකල්පය විප්ලවයම විය. මර්ධනය මේ රාත්‍රියත් සමගම සුනුවිසුනු වී යනු ඇත. නමුත් හෙට හිරු සමග තවත් ප්‍රශ්න රැසක් තම හිස මතට වැටෙනු ඇත. නිමක් නැති ආර්ථික ප්‍රශ්න රැසක් වලට මූහුන දීමට තමන් ඇතුළු කම්කරුවන්ට සිදුවනු ඇත.

“ඇත්ත මෙච්චර ලොකු රටක්, මෙච්චර ලොකු ආර්ථිකයක් කොහොමද අපි එක පාරටම නිවැරදි කරන්නේ, පාලනය කරන්නේ?”

තමා ඇතුලූ කම්කරුවන් පිරිස සූදානම් වන්නේ මෙතෙක් න්‍යායක් පමනක් තිබූ සමාජවාදය ක්‍රියාත්මක කිරීමට නොවේද? මෙහි ආදිකතෘන් පවා එහි ප්‍රායෝගික භාවිතයක් පිළිබදව අත්දැකීමක් ඇත්තවුන් නොවෙති. අනෙක් අතට ඔවුන්ගේ ඉගැන්වීමෙහි වපසරිය කෙතරම් පටුද, ප්‍රායෝගිකව භාවිතාකරන්නට පෙලඹීමේදී කොපමණ ගැටලූ ඇතිවන්න ඇතිද? අනෙකක් තබා හෙට පටන් සියලූම රට වැසියාගේ ආහාරයේ පටන් සියල්ල සැපයීමට තමා ඇතුලූ කණ්ඩායමට සිදුවනු ඇත. එසේ නම් දැන් පටන්ම වැඩ කටයුතු ඇරඹිය යුතු නොවන්නේද? නමුත් ඒ සදහා තම කණ්ඩායම සූදානම් ද? ඔවුන් දැනටමත්  ඕනෑවටත් වඩා තෙහෙටුටු වූ කම්කරුවන් පිරිසක් පමණි.

“ඔව් දැන්ම පටන්ගන්න  ඕනි. ඒත් කොතැනින්ද?”

 විප්ලවයේ ඉදිරි අනාගතය පිළිබදව අනියත බියකින් නැවතත් හදවත් සසල විය.

පසුදා උදෑසන වන විට සැලසුම් පරිදිම සියල්ල සිදුවීමත්, රජමාලිගාවට අනපේක්ෂිත බාධාවකින් තොරව සහ අපේක්ෂිත බාධා සුනුවිසුනු කරමින් පිවිසෙන්නට හැකිවීමත් නිසා දැනුන සතුටත්, ආත්ම තෘප්තියත් විසින් ඔහුගේ මනසින් ඉහත කී වේදනාකාරී සිතුවිල්ල ඉවත් කරන්නට සමත්ව තිබුනි. රජ මාලිගයට පිවිසි ඔවූහු කුටියක් කුටියක් පාසා ඇවිද ගියෝය. නමුත් අවසනදී අභ්‍යන්තරයේ සුවපහසු කුටියක් තුල උදුනක් අසල වාඩිගෙන සිටියදී ඔවුන් සොයාගෙන ගිය පුද්ගලයා හමුවිනි. කිසිදු පසුතැවිල්ලක්වත් ශෝකයක ලක්ෂණයක්වත් නොපෙන්වා දකුනතේ රැඳි කඩුවද සමග හේ බලා සිටියේය. තම ස්වයංක්‍රීය රිවෝල්වරයද සහිතව රජු දෙසට පියවර නගන අප කථානායකයාගේ සිතට නැවතත් පෙර පුරුදු වේදනාකාරී සිතුවිල්ල පිවිසෙන්නට විය. හෙට පටන් මේ පුද්ගලයාගේ කාර්යයන් සිදුකිරීමට තම කම්කරු සහෝදරයන්ට සිදුවනු ඇත. එසේත් නැත්තම් මේ ධනවාදියාගේ කාර්යයන් සියල්ල සමාජවාදයට ගැලපෙන සේ හැඩගස්වා ඉදිරියටම පවත්වාගෙන යාමට තම පිරිවරට සිදුවනු ඇත. නමුත් අවාසනාවකට කම්කරුවන්ට බෙහෙවින් අවැසි වූයේ ධනවාදය හා සමාජවාදය අතර සිදුකරන්නට යන ගැලපීම නොවේ. තමන් වෙතට කඩාවැටුනු මර්දනය, තමන් මතට එල්ල වුනු පීඩනය නවත්වාගැනීම පමණි, ඔවුනට අවැසි වූයේ. තත්වය එසේනම් හෙටින් ඇරඹෙන මහා ආර්ථික, සමාජීය ගැටලූ වලට මුහුනදීමට තමාට තනිවම සිදුවනු ඇත. ඒ සඳහා කොතෙක් දුරට තමන් සූදානම්ද?

අනෙක් අතට තමන් සතු රජකම තවකෙකුට බාරදීමට රජතුමා කැමතිවනු ඇද්ද? එසේ පරාජය බාරගන්නේ නම් ඔහු කඩුවකින් සන්නද්දව සිටීවිද? රජු සටනකට පිවිසියහොත් ඔහු සමග සටන් කිරීමට තමන්ට සිදුවනු ඇත. රජු මරාදමා මේ බාරගන්නට උත්සාහ කරන්නේ උත්තර නැති ප්‍රශ්ණ සමූහයක්ම නොවන්නේද? නමුත් රජු නොමරා සිටීම තම සගයන්, තමන් කෙරෙහි විශ්වාසය තැබූවන් පාවාදීමක් නොවන්නේද? ඔහුගේ සිත දෙතැනක් අතර දොලනය වන්නට විය.

 විප්ලවය II කොටස