මේ නම් ආදරයමයි......

ඔබෙ එකම එක කටුක වදනක්,
කිණිසි පහරකි
නියම ඉලක්කයටම එල්ල වූ
වියරු වෙයි නුඹ - රුදුරු වෙයි නුඹ
නමුත් බැහැ නේද එක තත්පරයකට වඩා
කරන්නට ඔය බොරුව.
අසුරු සැනකින්
ලපටි දැරියකගෙ සිනහවක් පා
බොලඳ වදන් දොඩමින්
මට තුරුළු වන්නේ
නුඹම නොවෙද?
පුදුමයි,
ආදරයට කල හැකි හපන්කමක්.
ඇත්තමයි,
 මේ නම් ආදරයමයි......

අවමංගල්‍ය සභාවෙන් අවසරයි.....

-->
ඉස්කෝලෙ මහත්තයෝ මම මේ මුලිච්චි වෙනකංමයි උන්නෙ, හැබෑටම මහත්තයෝ මොකක්ද ඔහේගෙ පොඩි පුතා නටන නාඩගම, මුළු පවුලෙම නම්බුව කම්මුතුයිනෙ. දැනුත් මං දැක්ක හන්දියෙ බෝක්කුව උඩ කාණ්ඩ ගැහිල. ඉලංදාරිය දැන් රස්තියාදුවෙමයි. ඔබතුමාට තාමත් අපි ගරු කරනව.ඒ නිසයි මෙහෙම කතා කලේ. නැත්නම් අල්ලල දෙනව පොලීසියට.
ඒ මොකද ප්‍රින්සිපල් සර්?”
මුං හැත්තවරිගෙම  ඉස්කෝලෙ වත්තට පැනල පොල් ගස් ටික ඔක්කොම සුද්ද කරලනෙ. ඔබතුමත් ගුරුවරයෙක් නෙ, කොල්ල දිහා ඇහැ ගහගෙන ඉන්න.නැත්නම් ලොකු විනාසයක් අත ලඟයි. ඕං මං අද කිව්වයි කියල මතක තියා ගන්න.
අවුරුදු ගානකට පස්සෙ ප්‍රින්සිපල් සර්ගෙ කථාව ආයෙත් මතක් උනා. ප්‍රින්සිපල් සර් විතරක් නෙවෙයි කඩේ මුදලාලි, ග්‍රාම සේවක මහත්තයා වගේ කීප දෙනෙක්ම ඒ දවස් වල ඔය කතාවම කිවා.ඒකෙ වරදකුත් නෑ. ඒත් මං දන්නව පොඩි එකාගෙ වරදකුත් නෑ......
පියදාස රත්නායක ඉස්කෝලෙ මහත්තයා, අවුරුදු 35 ක් ම දරුවන්ට අකුරු ඉගැන්නුවා.ඒ 35 න් 15ක්ම උපන් ගමේ ඉස්කෝලෙමයි. මගෙන් ඉගෙන ගත්තු හැම දරුවෙක්ම මගේ..උන් හැමෝම හොඳ හොඳ තැන් වලට ගියා, ඒ අතර වෛද්‍යවරු, ඉංජිනේරුවොත් හිටියා. ඒ තරම්ම ඉහලට නොගියත් ලොකු පුතා ලිපිකරුවෙක්,ලොකු දුව ගුරුවරියක්. එතකොට චූටි දුව කථිකාචාර්යවරියක්.  ඒත් පොඩි එකාට උසස්පෙළ කරන්න 6යි 3 ක් වත් තිබුනෙ නෑ.පවුලෙ බාලය නිසා හැමෝගෙම හුරතලේට හැදුනා. ඉගෙන නොගත්තට උඹ මට බරක් නෙවෙයි මගෙ පුතේ. මට පුලුවන් උඹට කන්න අඳින්න දෙන්න. උඹ කාටවත් වරදක් කරන කෙනෙක් නෙවෙයි. එත් උඹට වැරදුනේ කොතනද?
"අපෙ මහත්තයෝ, පාංශකූලෙට හාමුදුරුවො වැඩියා"
මම ආයෙත් මේ ලෝකෙට ආවෙ හාමිනේගෙ හඬින්. හාමිනේ දිහා බැලුවට මොකෝ එක වචනයක්වත් කථා නොකරම මම සාලෙට ආව. පොඩි හාමුදුරුවො පන්සිල් දුන්න. ගැඹුරු හඬකින් කරපු ලොකු හාමුදුරුවන්ගෙ අනුශාසනාව අතරෙදි මං ආයෙත් කල්පනා ලෝකෙ අතරමං උනා.
"කොල්ල ඊයෙ රෑට කෑවෙත් නෑ අපෙ මහත්තයෝ."
මම පොඩි එකාට කෑගැහුවෙ රට්ටුන්ගෙ කතන්දර අහගෙන ඉන්න බැරිම තැන. ඊට පස්සෙන්ද හාමිනේ ඔහොම කීවමයි මට මතක් උනෙ මාත් වේල් දෙක තුනක්ම නොකා හිටියෙ කියල. හවස පොඩි එකා ගෙදර ආවෙ ඉරිද පත්තරෙත් අරගෙන. පත්තරේ පෙරල පෙරල මොනවදෝ හොයනව අපි බලාගෙන හිටිය.
රස්සාවක් හොයා ගත්තද?
රෑ කෑම මේසෙදි චූටි කෙල්ල ඇහුවෙ ඔලොක්කුවට වගේ..
"ඔව්, මං හමුදාවට යනවා."
සති දෙකක් ගත උනා. හාමිනේ නොඅඬපු දවසක්  තිබුනෙ නෑ. කොළුව හමුදාවට යන්න හදන්නෙ මම ඌට කෑ ගහපු නිසා කියලයි උන්දෑ හිතන්නේ,මට හිතුනෙත් එහෙමමයි. දවස් ගානකට පස්සෙ කොල්ල මාත් එක්ක කතා කලේ හමුදාවට යන දවසෙ උදේ.මගේ දෙපා අල්ලල වැඳපු පොඩි එකා කියපු වචන මට තාම මතකයි.
"අප්පච්චි හිතන්න එපා මං හමුදාවට යන්නෙ අප්පච්චි මට බැන්න නිසා කියලා,මං දන්නව අප්පච්චි මට බැන්නෙ මාව හදාගන්න කියලා.ඇත්තමයි ඒ වෙලෙයි මගෙ ඇස් ඇරුනෙ. අපේ රට වෙනුවෙන් දෙයක් කරන්න කාලෙ ඇවිත් අප්පච්චි. ඒ නිසා මම හමුදාවට යනවා. රට රැක ගන්න එක මගෙ වගකීමක්, ඒකට මට ආශිර්වාද කරන්න අප්පච්චි."
කාලය මහ ඉක්මනට ගෙවිල ගියා.පොඩි එකා අවුරුදු ගනණාවක්ම උතුරෙ ක්‍රියාන්විතයෙ හිටියා.නිවාඩුවකට ගෙදර ආවත් දවසකට දෙකකට වඩා ඉන්නෙ නෑ. ආයෙත් දුවනවා. හැමතිස්සෙම කීවෙ "අපි දිනනව අප්පච්චි, ඉක්මනටම අපි දිනනව" කියලයි.
"ඔව් පොඩි පුතේ, උඹ දිනුවා.උඹේ ජීවිතෙ උඹ දිනුවා. උඹට රස්තියාදුකාරය කියල ආඩපාලි කියපු ගමේ උන් අද උඹ ගැන ආඩම්බරෙන් කතා කරනවා.උඹ හොරෙන් පොල් කඩපු ඉස්කෝලෙ වත්තෙනුයි අද ගොක්කොල කැපුවෙ. ඉතින් උඹේ ජීවිතේ උඹ දිනුව මගෙ පුතේ"
 නෙතට නැගුන කඳුළු බිංදුවත් එක්ක වර්තමානෙට ආපු මට ඇහුනෙ ප්‍රින්සිපල් සර්ගෙ කටහඬ.
"අවමංගල්‍ය සභාවෙන් අවසරයි. අද රට ජාතිය වෙනුවෙන් ජීවිතය පූජා කල මේ තිළින රත්නායක රණවිරුවා, වචනයේ පරිසමාප්ත අර්තයෙන්ම නියම තරුණයෙක්. ඔහු ගැන ගුණ කථනයක් කිරීමටයි මට පැවරී තිබෙන්නේ. මෙතුමා ගැන කතා කරද්දි මට මතක් වෙනවා........."
නිමි.

අපි වෙනුවෙන් අපි???

-->
එදා ජර්මනියේ නාසිවාදීහු..
පලමුව ඝාතනය කලේ යුදෙව්වෝය..
මම නිහඬව සිටියෙමි..
මන්ද මම යුදෙව්වෙකු නොවන නිසාය..
ඉන්පසු ඔවුන් කොමියුනිස්ට්වාදීහු සොයා පැමිනියහ..
මා කුමක් කියම්ද..
මා කොමියුනිස්ට්වාදියෙකු නොවන නිසා..
ඊලඟට ඔවුන් සොයා පැමිනියේ වෘත්තීය සංගම් නියෝජිතයන්ය..
මා නිකං බලා සිටියෙමි..
මා වෘත්තීය සමිතියකට අයිති නැහැ නොවැ..
ඉන්පසු ඔවුන් කතෝලිකයන් සොයා පැමිනියේය..
මා බිය නොවුයේ මා පොතෙස්තන්ත්‍රයෙකු වූ නිසාය..
ඔවුන් අවසානයේදී..
මා සොයා පැමිනියේය...
එවිම මා‍ වෙනුවෙන් කථාකරන්නට කිසිවෙකු සිටියේ නැත..


 (මාටින් තිමලෝර් පියතුමා - ජර්මනියේ සිරගෙදරකදී)

දැන්වීමයි........




බෙලිහුල් ඔය තහනම් කර ඇත,
සමනල වැව සිඳී ගොසින්,
ඒත්........
සහෝදරත්වයේ ආදර කන්ද,
(නොසැලී නිහඬවම,)
උල්පත් වලට සෙවන සදයි,
නව උල්පත් බිහි කරයි.
ඉක්මනින්ම අස්වද්දනු වස්
යලිත් සරසවි කෙත................

කවුන්සිල්....

ඉන්නකොට කරදර,
නැති උනාම
ඊටත් වඩා කරදර,
අපේම අපේම
අපේ සෙට් එක.
................?

පුංචි සුරඟන..............



-->
සීතල මීදුම් සළුවකින් වැසී ගියපු ලස්සන කඳු වැටියක්, වා තලයට මුසු උන බටනලා සංගීතය,මේ අපූරුව ගැන කවියෙකුට නම් කවි පද දාහක් උනත් ලියන්න පුලුවන් වෙයි, ඒත් ගොපල්ලෙක් උන මට ලස්සන විඳ ගන්න තරම් කොහෙද ඉස්පසුවක්, මෙතුවක් කල් තනිකමයි කාන්සියයි තුරුළු කරගෙන ජීවත් වෙන්න හැල්මෙ දුවපු මම මොහොතක් කල්පනා කලා,. මගේ පාළුව නැති කරන්නත් කවුරු හරි ඒවිකොහෙදෝ ඉඳන් ආපු සීතල සුලඟක් ගතේ දැවටුනේ පුංචි අහිංසක බලපොරොත්තුවකුත් එක්ක... මම  දැනගෙන හිටිය ඔයා එන බව,ඔව් සත්තකින්ම මම දැන ගෙන හිටිය.........
දවස් ගානක්ම ගෙවිල ගියේ කිසිම වෙනසක් නැතිව,ඒත් හැමදාකම මගේ ලෝකෙ ලස්සන කරන්න එන ගොපළු කෙල්ලෙක් ගැන මම හීන දැක්කා,.. කිසිම පිලිවෙලක් නැති මගේ ජීවිතේ පිලිවෙලක් කරන්න එන ගොපළු කෙල්ලෙක් ගැන මම හීන දැක්ක.එයා මගේ ජීවිතේ හැඩ කරන හැටි,ගොඩාක් ආදරෙන් මගේ ජීවිතේ බෙදා ගන්න හැටි හීන වල තිබුනා. හීනය සැබෑ වෙන දවස එනකන් මම ඇඟිලි ගැන්නා. දවස උදා උනාඔව් ඔයා ආවා, මගේ ජීවිතෙට මගේ ලෝකෙට ඔය ආවා.................
ඒත් මොකක්දෝ අමුත්තක්, මට හම්බ උනේ මම හීන දැකපු ගොපළු කෙල්ලව නම් නෙවෙයි. මට හම්බ උනේ කඳුකරේ ලස්සන විඳින්න ඇවිත් අතරමං උන පුංචි සුරංගනවියක්......පුංචි සුරංගනවියේ... මේ කඳුකරේ පේන තරම් ලස්සන නෑ ලස්සනට යටින් මහා භයානක කමක් හැංඟිලා තියෙනව... ජීවිතය කියන්නෙ සුන්දර කවියක් නෙවෙයි.මේ කඳුකරයෙ ජීවත් වෙන්න තරම් ඔය හයිය නෑ.. මේ කඳුකරයට ඔයා සියුමැලි වැඩියි. ඔයා ඉක්මනටම විනාශ වෙලා යයි.............ඔව්, ඔයා ඉක්මනටම විනාශ වෙලා යයි...... 
ඒත්..... මම කොහොමද ඔයාට විනශ වෙන්න ඉඩ දෙන්නෙ, මහා ලෝභ කමක් හිතට දැනුනා. මම ඔයාට මගෙ හිතේ ඉඩක් දෙන්නම්,මේ පොලොවෙ පය ගහල ජීවත් වෙන්න අත්වැලක් වෙන්නම්. මට දැනෙනවා ඔයා තමයි.මගේ ජීවිතේ හැඩ කරන්න ආවෙ ඔයා තමයි. පුංචි සුරංඟනවියේ මම ඔයාට ආදරෙයි,ඔව් ඇත්තමයි. මම ඔයාට ගොඩාක් ආදරෙයි.. ඒත්,, අනේ මන්ද, ඔයා සුරඟනවියක්. මම නිකන්ම නිකන් ගොපල්ලෙක්. දිව් ලෝකෙදි සැප සම්පත් විඳපු ඔයාට මගෙ හදවතේ ඉඩ ඇති වෙයිද?   මම කොච්චර ආදරේ කලත් ඔයා ලඟදිම දවසක පියාඹල යයි.. ඔයාගෙ ලෝකෙට ඔයා පියාඹලා යයි.මම මොනවද දැන් කරන්නෙ. මේ සුරඟනාවි විනාශ වෙන්න දාල යනවද?නැත්නම් ටික දවසකට හරි මගේ හදවතේ ලැඟුම් ගන්න ඉඩ දෙනවද?
මම තීරනයක් ගත්තා,මෙතුවක් කල් මගේ ලෝකෙට ආවෙ ඔයා විතරමයි,එහෙව් ඔයා විනාශ වෙන්න මම ඉඩ තියන්නෙ නෑ. ඔය මගේ හදේ ඉඩක් ලබා ගත්ත නිසා ඔයා මගේ ලඟ රැදෙනකං මම ඔයාව ආදරෙන් රැකගන්නම්.... ඒත් ඔයා මට මේ තරම් දුර බව දැන දැනත් මම කොහොමද ඔයාට මගේ ආදරේ කියන්නෙ,.......... 

අතරමං උන පුංචි සුරඟන
ඉඩක් ලද මේ ගොපළු හද තුල
රැඳෙන තුරු ලඟ රකිමි දිවියේ
ඒත් සෙනෙහස කියමි කෙලෙසක
නුඹෙ දෙසවනට ලං වෙලා.........

ඔයාට මගේ හදවතේ ඉඩ දුන්නත් මට ඔයාව පෙනුනෙ නම් කුණාටුවක් වගෙයි. ගමක හැදුන දුප්පත් ගොපල්ලෙක් වෙච්ච මට ඔයාගෙ විලාසිතා, හැසිරීම, කතාබහ දැනුනෙ කුණාටුවක් වගේ.මම ගොපළු කෙල්ලක්ගෙන් බලාපොරොත්තු උන සුන්දරත්වය ඔයා ලඟ නැද්දෝ කියලත් මට හිතුන. ඒත් ටික දවසකින්ම මට තේරුනා ඔයාගෙ ඇතුලෙත් ජීවත් වෙන්නෙ මම ප්රාර්තනා කරපු විදිහෙ අහිංසක කෙල්ලෙක්මයි කියන එක. වගේම මම තේරුම් ගත්තා කුණටුවක් විදිහට දැක්කත් ඔයා සුවඳ මදනලක් වෙලා මගේ ලෝකෙම සුවඳ කරපු බවත්, ඒත් ඔයා මට මේ තරම් දුර බව දැන දැනත් මම කොහොමද ඔයාට මගේ ආදරේ කියන්නෙ,.......... 

කුනාටුව ලෙස මගේ ලෝකෙට
පාවෙල විත් සුවඳ මද නල
සුවඳ සැදුමුත් මගේ දිවියේ
ආදරේ බව කියමි කෙලෙසක
නුඹෙ දෙසවනට ලං වෙලා.........

ඔයා කින්නරාවියක්... ඔව් ඔයා දිය කිඳුරියක් වගෙයි. මේ පුංචි රටේදි කෙනෙක් වෙන් වෙලා ගියොත් ආයෙත් කවදා හරි, කොහේදි හරි මුනගැහෙනව. ඒත් දියකිඳුරිය යන්නෙ මුහුදට,එයාව කවදාවත්ම මුනගැහෙන එකක් නෑ. ඔයා වෙන් වෙලා ගියාමත් වගේමයි. කවදාවත්ම මුනගැහෙන එකක් නෑ,ඒත් ඔයට නම් ඒකෙ වගක් වත් නෑ, හරියට මගෙන් වෙන් වෙන එක ඔයාට දුකක් නෙවෙයි වගේ. ඒකත් එහෙමනම් මම කොහොමද ඔයාට ආදරෙයි කියල කියන්නෙ,

වෙන්ව යන බව දැන දැනම හෙට
අද සිනාසෙන කින්නරවිය
රැඳෙනු රිසි මුත් මගේ ලෝකේ
ආදරේ බව කියමි කෙලෙසක
නුඹෙ දෙසවනට ලං වෙලා.........

ඔයා ලඟදිම ඈතකට පියාඹලා යාවි.ඒත් මගේ පුංචි හදවතේ ඔයා හැමදාමත් ජීවත් වේවි. කිසිම කෙනෙක් පය නොගහපු මගේ ලෝකෙට ආවට, කිසිම බලාපොරොත්තුවක් නොතිබුනු මගේ ලෝකෙට පුංචි බලාපොරොත්තුවක් හරි දුන්නට, පුංචි සුරඟනාවියේ ඔයාට ගොඩාක් පින්.........
මේ දුප්පත් හදවත අමතක කරල ඔයාගෙ ලෝකෙ හොයාගෙන පියඹුවට මේ දුප්පත් ගොපල්ල කවදාවත්ම ඔයත් එක්ක තරහ නෑ........... ඇත්තමයි.........

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...